MIEKE deel 4

Geloven dat je kan genezen (of beter worden) is al een stap in de goede richting

Ik denk dat de maand september voor iedereen wel een bewogen maand is geweest. Niemand zal ooit vergeten wat er gebeurde op 11 september. De gevolgen hiervan zijn wereldwijd niet te overzien... en toch moeten we elke dag opnieuw weer verder met ons leven.

Ikzelf kreeg toelating om eindelijk mijn medicatie te veranderen: ik heb de cortisonen volledig afgebouwd. Ik durf eerlijk te bekennen dat ik bij het laatste pilletje even "Hoera" heb geroepen en mezelf een lekker glaasje heb uitgeschonken. Tegelijkertijd startte ik een therapie met Plaquenil (een oud middel tegen malaria), dat blijkbaar goede resultaten geeft bij huidsarcoïdose. Ik heb geen enkele negatieve nevenwerking ondervonden van dit middel. Mijn vroegere energie keerde terug. Ik voel me stukken beter als bijvoorbeeld een jaartje terug: ik kan weer ramen lappen, lange wandelingen maken of samen met mijn collega's een avondje gaan stappen zonder de volgende dag compleet van de kaart te zijn.

Ik probeer evenwel mijn energie te doseren en mijn vrije tijd te benutten om echt tot rust te komen. Ik ben wel een paar keer gewaarschuwd geweest dat ik misschien zou kunnen hervallen (na het stoppen met cortisonen) doch ik probeer me hiertegen te wapenen door gezond te eten en meer beweging te nemen.

Ik heb net een controle achter de rug en de uitspraak van de arts was: "mevrouw, uw sarcoidose is rustig ..." ...houden zo! Geen foto, testen of metingen: enkel een bloedafname en binnen 6 maanden nog eens langs komen.

Het is me trouwens ook opgevallen dat we misschien wel met heel wat "kwalen" of "kwaaltjes" hebben af te rekenen doch in mijn omgeving zie ik heel vaak mensen die kengezond zijn en zich ook door de dag moeten heen slepen om één of andere reden. Ik denk dat we sowieso niet meer van onze lichaam mogen vergen dan het aankan, maar ons levensritme laat dit niet altijd toe. Leren "neen" zeggen is alvast een goed begin, ook al is dat soms ten overstaan van mensen die je lief zijn. Indien we niet zelf ons lot in handen nemen zal niemand het in onze plaats doen.

Kerstmis is in aantocht, dus een ideale periode om deze voor­ne­mens waar te maken. We hopen met zijn allen op betere tijden maar voor ons persoonlijk ook op heel veel beterschap! Geloven dat je kan genezen (of beter worden) is al een stap in de goede richting. Vergeet ook niet dat men met zelfbeklag geen stap verder komt: dit betekent niet dat we af en toe ons leed niet mogen delen met onze medemens doch we mogen er niet in vastroesten.

Ik hoop jullie allen weer te zien op de vergaderingen die gepland zijn voor het jaar 2002 en wens jullie alleen maar het allerbeste toe!!!!

Mieke